Każdy popełnia grzechy, także Ekonieborak, który jest z ekologią na bakier. A Wy? Będzie śmiesznie, ale może przy okazji czegoś się nauczymy:) Informacja wydawcy: Drodzy Dorośli i Drogie Dzieci! Ekonieborak, tytułowy bohater naszej nowej książki pt. „ Draka Ekonieboraka” zaprasza Was do swojego świata. Podróżuje w nim terenówką, robi zakupy i pranie, gromadzi śmieci, ogląda telewizję i korzysta z komputera przy włączonym świetle. Ekonieborak mieszka wśród nas, może jest twoim krewnym, sąsiadem, może ty sam niekiedy zachowujesz się podobnie do niego? Każdy z nas popełnia ekologiczne grzechy. Profesor Sumienie liczy na to, że dokona się w Tobie EKOprzemiana! Pośmiejmy się – my dorośli – z samych siebie! Pozwólmy dzieciom pośmiać się z dorosłych! Życzymy wszystkim małym i dużym czytelnikom wspaniałej zabawy!

Ta opowieść powstała tuż po śmierci mojej córki. Patrzyłam na jej znajomych i przyjaciół, tych niedużych, dziesięcioletnich i widziałam, że stoją oko w oko z niepojętym, tak samo, jak my wszyscy. Uświadomiłam sobie wtedy, że nie znam żadnej, ale to żadnej historii dla dzieci, która mówiłaby o śmierci. I o tym, co się dzieje z nami, którzy zostajemy tutaj, po śmierci kogoś bliskiego. Pomyślałam wtedy – a co z dziećmi jeszcze młodszymi, które pojmują świat zupełnie nieintelektualnie? Trudno rozmawiać z dziećmi o nieuchronności, o śmierci, o chorobie, o tym, co wydaje się zupełnie bez sensu, czasem nawet niesprawiedliwe. Trudno rozmawiać z nimi o tym, co się dzieje z człowiekiem, który musi się z tym zmierzyć. O emocjach, tych najtrudniejszych, o których często słyszymy, że są "złe" – a przecież są naturalne. Baśń umożliwia mówienie obrazami. Umożliwia nazywanie spraw wprost, z pominięciem procesu racjonalizacji. Daje nam do ręki magiczne narzędzia. Wymyśliłam tę opowieść dla najmłodszych. Z myślą o tym, że przez kolejne przygody będziemy przechodzić wspólnie. Kiedy ją opowiadam na żywo, to dzieci wymyślają sposoby na przedostanie się przez Rzekę Smutku, Wściekły Las i Otchłań Rozpaczy. I opowiadają o tym, jakie one są i jak sobie z nimi poradzić. Opowiadają o swoich własnych doświadczeniach. W książce te sposoby opisałam ja, ale polecam Wam bardzo, bardzo czytanie tej opowieści po swojemu. Rozmawiajcie i wymyślajcie wspólnie. Opowieści po to są, żeby były nasze, żeby je zmieniać, udomawiać. Pozwólcie dzieciom pytać. I wy sami pytajcie. Ja sama staram się zamieniać pytanie "dlaczego" (na które trudno znaleźć sensowną odpowiedź), na pytanie "jak, w jaki sposób". Tak, by umożliwić dzieciom szukanie odpowiedzi, które są mocno osadzone w ich małym, dziecięcym życiu. Warto też mówić dużo i często o tym, że człowiek – mały i duży – ma prawo być smutny, zły, czy osowiały. Ma prawo chcieć być sam. Ma prawo chcieć pomilczeć. Ma prawo nie chcieć się śmiać i przytulać. Podczas opowiadania tej historii dzieciom "na żywo" pojawiają się bardzo ciekawe pytania i wątki, które spisuję tutaj, z nadzieją, że przydadzą się Wam w tworzeniu własnych wersji tej historii. – Jak wygląda Rzeka Smutku, jaki ma smak, jak pachnie, jest wzburzona czy gładka? – A gdyby smutek był jakimś stworzeniem – to jak by wyglądał? Można go narysować, albo pokazać. – Jakie konkretne sytuacje pamiętacie, które powodowały smutek? – Jak to jest, kiedy człowiek jest smutny – co mu się dzieje w brzuchu, w nogach, w głowie, w sercu? – Jakie są wasze własne sposoby na smutek? Co może zrobić Braciszek, żeby się przedostać przez rzekę? I tak samo ze Wściekłym Lasem i Otchłanią Rozpaczy. Podczas spektakli dzieci często – jako lekarstwo na każdą sytuację – wymieniają czekoladę i przytulanie. I to jest ich wielka mądrość. Ciekawa jestem, co wymyślą wspólnie z Wami. [lubimyczytac.pl]

Książka „Mury” porusza bardzo ważny społeczny problem i choć wydawać by się mogło, że w dobie globalizacji i powszechnego dostępu do najnowocześniejszych technologii umożliwiających pokonywanie w krótkim czasie wielkich dystansów oraz przekazywanie idei, myśli i wartości na odległość, instytucja muru granicznego jest archaiczna., to trudno nie zauważyć, że mury wciąż powstają. Spośród wielu znanych i mniej znanych murów, które wybudował człowiek , autorzy wybrali kilkanaście. Każdy został opatrzony metryczką zawierająca informacje: kiedy powstał, jakie ma wymiary, z jakiego materiału i w jakim celu został zbudowany. Książka jest prawdziwym dziełem sztuki rysunkowej. Max Skorwider to jeden z najciekawszych grafików ilustrujących książki dla dzieci. Za pomocą charakterystycznej kreski, drapieżnej i nieco kanciastej, w sposób bezkompromisowy opowiada o ludzkiej cywilizacji tworząc spójną z tekstem , a jednak odrębną opowieść graficzną.

"Rewolucje" to kolejna po "Murach" książka twórczego duetu Bogusia Janiszewskiego i Maxa Skorwidera wydana nakładem wydawnictwa ALBUS. Książka w prosty i żartobliwy sposób opowiada o złożonych i ważnych zmianach w naszej historii i ich konsekwencjach. Jest próbą odpowiedzi na pytanie dlaczego nasz świat wygląda tak jak wygląda. Jeżeli jesteś ciekawy świata i zainteresowany tym w jaki sposób dokonywały się najważniejsze zmiany w naszej historii, ta książka jest właśnie dla ciebie bez względu na to ile masz lat! Autor książki opisał ponad dwadzieścia rewolucji wśród których znalazły się: rewolucje krwawe i bezkrwawe zarówno te, które skończyły się sukcesem i zmieniły świat na lepszy jak również te, które lepiej żeby nigdy się nie wydarzyły. W książce znalazła się rewolucja wywołana wirusem SARS-COV-2, która obecnie trwa, i której skutki boleśnie odczuwa cały świat. Autor przedstawił również zasługi kilku rewolucjonistów, którzy mieli odwagę myśleć inaczej i działać wbrew utartym normom. Ten rewolucyjny temat, w którym mieszają się fakty historyczne, ważne postaci, daty i miejsca został złagodzony żartobliwym prostym językiem oraz poczuciem humoru autora. Pomiędzy rewolucją społeczną, naukową, technologiczną, filozoficzną, czy kulturalną odnajdziemy rewolucję hormonalną i żołądkową.

Jest to opowieść o piątej stronie świata, którą człowiek od zawsze przeczuwa, i której nie może dotknąć. Nie znajdziecie w niej informacji o duchach, zjawach i demonach pojawiających się w snach i naszych wyobrażeniach pod wpływem strachu. Według starych opowieści zaświat wcale nie jest straszny, jest po prostu inny niż nasz - ludzki - świat. To opowieść o cieniutkich jak pajęcza nić granicach, które łączą świat i zaświat, a także o miejscach i istotach, które w dawnym postrzeganiu strzegły przejść, umiały porozumiewać się ze światem niewidocznym, i pomagały ludziom i duszom w rozmawianiu ze sobą. O zaświecie, który mógł się objawić w różnych miejscach i czasach, którego bramami były źródła, rozstaje dróg, a także progi domów i lustra. O zaświecie, który ukazywał się w ogniu, w chmurach, burzach i piorunach oraz o przewodnikach, którzy potrafili odnaleźć drogę pomiędzy światem a zaświatem.